Зита Рудзка – лучшие книги

Nowa książka wielokrotnie nagradzanej autorki, laureatki m.in. Nagrody Literackiej Gdynia i Nagrody Literackiej m.st. Warszawy. W zachwycającej niekonwencjonalną formą powieści „Ten się śmieje, kto ma zęby” Zyta Rudzka po raz kolejny śmiało eksperymentuje z językiem i urzeka oryginalnym, bezkompromisowym stylem.

Historia małżeństwa fryzjerki męskiej i dżokeja.

Wera i Karol przeżyli ze sobą całe życie. Od dostatku do biedy.

Teraz Wera chodzi po starych miłościach, żeby załatwić mężowi buty do trumny.

Trudno o dobre buty dla nieboszczyka.

Rudzka w swoim charakterystycznym ostrym stylu oraz z poczuciem humoru przedstawia portret kobiety silnej i drapieżnej, która nigdy nie składa broni.

Moja bohaterka straciła miłość, męża, pracę. Niewielki dorobek wyprzedała na bazarze. Ale Wera jest nie do zdarcia. Nie celebruje utraty. Nie chce być wdową ani ofiarą. Kocha, kogo chce, i żyje, jak chce, stąd jej siła. Spotykam ciągle takie kobiety – chciałam oddać im głos.

Zyta Rudzka

Czasem jabłko naprawdę pada niedaleko od jabłoni, a zawód lekarza w tym przypadku może nie być najważniejszy. "Tkanki miękkie" to historia, która dziwi, czasem oburza, a niekiedy nawet wywołuje litość.

Zawód lekarza zawsze był czymś prestiżowym, choć może dziś już nie jest to aż tak prominentne, jak kiedyś. Poznajemy tutaj dwie historie, które są jednak ze sobą związane węzłem rodzinnym. Michał Prokopiuk oraz jego syn Ludwik są lekarzami. Posiadają społeczną pozycję, nadającą im pewnego stanu boskości i pożądania, o którym wiele osób marzy.

Jest to historia o tym, jak czas zmienia nasze życie, z czym mierzył się zarówno Michał, jak i jego syn. Wszystko to doprowadza ich do głębszych kontaktów rodzinnych, które będą początkiem i sensem tej powieści. Jest to książka, która nie zawsze jest przyjemna w czytaniu. Czasem bohaterowie nie są kimś, z kim mamy ochotę się utożsamiać. Niemniej jednak są to osoby mogące nas czegoś nauczyć, a może nawet poszerzyć naszą empatię w sferach, o których wcześniej nie myśleliśmy.

Pewnego dnia podszedł do mnie mężczyzna z papierosem: ma pani ogień? Odpowiedź zajęła mi kilka lat, ale pytanie było jak iskra. Moja wyobraźnia zajęła się i stanęła w płomieniach.

Opowieść zaczyna się na pozór zwyczajnie. Któregoś dnia Romę Dąbrowską, starą poetkę, zaczepia na przystanku młody mężczyzna. Krótkie spotkanie staje się dla niej swoistym odkryciem – uświadamia sobie, że jej życie erotyczne dobiegło już końca. Odtąd Roma rozpoczyna swój życiowy bilans miłosny: wydobywa z pamięci erotyczne przygody, krótkie chwile namiętności i miłosne wspomnienia. Powoli odkrywa siebie w różnych rolach: córki, żony, pisarki i matki. Wspominając dawne miłostki, zastanawia się, co stało się z jej genialną córką, która pewnego dnia ją opuściła. Odnalezienie jej stanie się dla Romy równie istotne, jak odpowiedź na pytanie, kim właściwie jest ona sama – i kim są dla niej ludzie spotkani niegdyś na jej życiowej drodze.

Krótka wymiana ognia to przepełniony ironią oraz błyskotliwym humorem portret kobiety, której ciało, bez jej zgody, postanowiło się zestarzeć. Dawni wielbiciele, byli mężowie, postać matki powracają w groteskowych wizjach bohaterki, która rozpatrując swoje klęski, pozostaje wierna dewizie – Kiedy jest smutno, to niech będzie chociaż wesoło.