Виктор Козько — книжные серии

Белорусский прозаик Виктор Козько (пишет на русском языке) дебютировал в 1972 году на страницах "Нового мира" с повестью "Високосный год", которая сразу же была отмечена критикой как явление в широком потоке прозы молодых писателей и затем издана в республике. Эмоционально, на высоком драматическом накале герой повести, теперь взрослый человек, повествует о своем военном детстве, о страдании родной земли, о мужании подростков, прошедших через сиротство, детдом; затем - школа ФЗО, работа в шахтах и колхозах - и осознание неразрывности своей судьбы с судьбою Родины. С позиций высокого нравственного максимализма написана и повесть "Здравствуй и прощай" - она посвящена нынешним землепроходцам - геологам.

Аповесць Віктара Казько «Суд у Слабадзе» прысвечана тэме апаленага вайной маленства. Аўтар паказаў вайну, убачаную вачыма дзіцяці. Галоўны герой твора, выхаванец дзетдома Колька Лецечка, памірае ўжо ў мірны час. Яго смерць — вынік нечалавечай жорсткасці фашыстаў, якія ў канцлагеры бралі ў дзяцей кроў для раненых нямецкіх салдат і афіцэраў. У аснове твора ляжаць сапраўдныя падзеі — судовыя працэсы над здраднікамі Радзімы ў час Вялікай Айчыннай вайны.

Аповесць Віктара Казько «Суд у Слабадзе» прысвечана тэме апаленага вайной маленства.
Аўтар паказаў вайну, убачаную вачыма дзіцяці. Галоўны герой твора, выхаванец дзетдома Колька Лецечка, памірае ўжо ў мірны час. Яго смерць — вынік нечалавечай жорсткасці фашыстаў, якія ў канцлагеры бралі ў дзяцей кроў для раненых нямецкіх салдат і афіцэраў.
У аснове твора ляжаць сапраўдныя падзеі — судовыя працэсы над здраднікамі Радзімы ў час Вялікай Айчыннай вайны.

У новую кнігу лаўрэата Дзяржаўнай прэміі Беларусі імя Я.Коласа Віктара Казько ўвайшлі аповесці "Час збіраць косці", "Прахожы", "І нікога, хто ўбачыць мой страх". Аўтар запрашае чытачоў далучыцца да падарожжа пакручастымі сцежкамі чалавечае памяці, дзе будзённасць перагукаецца з трывожным сном, поўным прарочых і сімвалічных праяваў, заклікае прыслухацца да глыбокіх філасофскіх, месцамі містычных, а ў выніку заўсёды аптымістычных і жыццесцвярджальных думак і развагаў.

Новая кніга вядомага беларускага празаіка складзеная з эсэістыкі і публіцыстыкі апошніх гадоў. Вось толькі некаторыя іх назвы, якія яскрава сведчаць і пра змест: “Азвярэнне, амаль Крамлёўская гісторыя”, “Дзікае паляванне каралёў сталіншчыны”, “Абуджэнне памяці”, “Так на Беларусі хаваюць прарокаў”, “Зазірнуць у вочы свайму “Я”, “Я вам ніколі не хлусіў” і інш. Вастрыня і надзённасць, боль за родную зямлю і краіну, мову і культуру — адметнасць кнігі, як і ўсёй творчасці Віктара Казько.

У чарговую кнігу прозы Віктара Казько ўвайшоў аднайменны раман «Бунт незапатрабаванага праху». У цэнтры ўвагі пісьменніка — мастацкае даследаванне драмы чалавечай душы на пераломе XX і XXI стагоддзяў, калі адной з важ­нейшых функцый літаратуры з’яўляецца папярэджанне і прароцтва.

Раман лаўрэата Дзяржаўнай прэміі Рэспублікі Беларусь Віктара Казько апавядае пра лёс дзетдомаўскага саду, які пасадзілі яго выхаванцы. Сад — гэта памяць пра тых, хто загінуў за наша шчасце. Сад — гэта наша родная зямля, якую нам трэба берагчы і шанаваць. Так разумеюць жыццё героі твора.

В книгу белорусского прозаика, лауреата премии Ленинского комсомола Виктора Козько вошли три повести: "Високосный год", "Повесть о беспризорной любви" и "Судный день", за которую писатель был удостоен Государственной премии БССР. Все их объединяет одна тема: оборванное войной детство, мужание подростка в это суровое, тяжкое время; в самых трудных обстоятельствах формируется характер героев книги, через жизненные испытания проносят они чистоту своей души.

Повесть лауреата Государственной премии БССР Виктора Козько, удостоенная премии Ленинского комсомола, посвящена геологам, их нелегкому труду, теме, таящей в себе острые жизненные конфликты. Показывая своих героев, автор дает возможность нам заглянуть в сокровенное «я» каждого и понять, как в соответствии со своей гражданской позицией разные люди откликаются па одно и то же жизненное явление.

Віктар Казько свядома выбірае сваім героем адчужанага чалавека, які жыве ў варожым свеце, мяцежную, узрушаную страсцямі асобу, душа якой разрываецца на часткі ад супярэчнасцей, якія перапаўняюць яе. I ён, здаецца, знаходзіцца куды бліжэй да ісціны ў разуменні сучаснай чалавечай сітуацыі, у якой мы ўсе апынуліся па сваёй і не па сваёй волі і віне. На мяжы тысячагоддзяў "парвалася сувязь часоў", чалавек і чалавецтва трапіла ў пастку сваіх жа утопій.

"Путеводная звезда" №5/2006

Виктор Козько - "Судный день"
Виктор Потанин - "Боря-маленький и другие"
Валентин Осипов - "Орлик"