Wagon drugiej klasy

Olśniewająca, znakomita, mistrzowska, najbardziej poetycka wśród poetyckich; przywracająca wiarę w powieść współczesną pisaną po polsku. Określenia te są właściwe dla oceny powieści Michała Androsiuka, jednak w rozmowie o niej lepiej ich uniknąć. Dziś stały się banalne. Salony księgarskie zapełniają niemal wyłącznie książki reklamowane jako „mistrzowskie", „zapierające oddech w piersiach", „genialne". Porównywanie do nich powieści Michała Androsiuka byłoby dalece niestosowne. Proza Michała Androsiuka nie rozpycha się łokciami, nie przebiera nogami w kolejce do pochwał. Pewna swojej oryginalności promienieje ciepłym blaskiem rozjaśniającym prawdę o humanistycznym doświadczeniu życia na głębokiej europejskiej prowincji, do której docierają wytłumione odgłosy gwałtownych zmian przetaczających się przez kontynent w XX i XXI wieku. „Wagon drugiej klasy" skutecznie reprezentuje najwyższe wartości artystyczne i humanistyczne. Rezygnacja z kontaktu z powieścią oznacza zgodę na nieodwracalną stratę.