Новинки Кшиштофа Варги

Ziutku, łajzo jedna, mały psychopato, miłości mojego życia! Mój piękny kudłaczu o czarnych, mądrych oczach. To ja, Wojtek Borsuk, twój pan, z którym dzielisz życie, nadstaw uszu i posłuchaj, co mam ci do powiedzenia.

Opowiem ci o starzejących się mężczyznach: sfrustrowanych samotnością, znużonych życiem, zirytowanych polską szarzyzną i światową głupotą. Opowiem ci o tym, co się stało z tym krajem, jak wszystko zbrzydło i zidiociało. Mógłbym nawet powiedzieć, że spsiało, ale to nieprawda. Bo pies jest najlepszym, co może się przytrafić człowiekowi. Opowiem ci o zapomnianych geniuszach, zmarnowanych talentach, upadłych autorytetach. O mężczyznach, którzy uwierzyli że mogą zatrzymać czas, ale nie zauważyli, że ich świat już spłonął doszczętnie. O kobietach, które chciały żyć wiecznie, ale nie zrozumiały, że są już martwe.

A ty, Ziutku, chciałbyś po prostu mieć dobre życie, bo każdy normalny pies i każdy człowiek chce mieć dobre życie. A zarazem większość z nas, ludzi, wkłada ogromny wysiłek w to, żeby je spieprzyć i umrzeć samotnie.

András żyje siłą bezwładu. Od lat trwa w skomplikowanym związku z Ágnes, praca naukowa nad historią literatury austriackiej już dawno przestała go interesować, próbuje napisać wiekopomną powieść, ale nie potrafi wymyślić nawet pierwszego zdania. Z kumplami nad szprycerem toczy więc niekończące się dyskusje o życiu i sporcie, chadza do teatru albo na demonstracje, choć robi to wyłącznie dla Ágnes, i zapamiętale kataloguje przykłady dawnej wielkości Węgier i dawnych ich klęsk. I tylko od czasu do czasu coś tę rutynę przerwie. W tej historii głównych bohaterów jest dwóch: András i Budapeszt, bo miasto to zbudowano właśnie dlatego, by on w…

Najnowsza powieść Krzysztofa Vargi to brawurowy pamflet na współczesność. Razem z głównym bohaterem, pięćdziesięcioletnim komiwojażerem, możemy popastwić się nad wszystkim, co na co dzień doprowadza nas do szału – pasażerami PKP, smrodem na klatce schodowej, szkoleniami integracyjnymi i modną młodzieżą w kawiarniach. Paweł sączy jad nienawiści i bezlitośnie obnaża słabostki i śmieszności współczesnego Polaka. Tworzy pełnokrwiste i przeraźliwie wierne portrety toksycznych rodziców, pazernej byłej żony, żałosnych nuworyszy, miłośników kebabów i korporacyjnych wymoczków. Przeszywające spojrzenie szydercy zdziera pancerz hipokryzji, który ma skrywać resztki godności i uchronić przed zranieniem. Wszyscy są niespełnieni, nieudolnie skrywający życiowe rozczarowania, zawistni i śmiertelnie przerażeni wizją samotności.

Jest to obraz zniekształcony, karykaturalny i nieodparcie śmieszny. „Trociny” to prozatorski majstersztyk – znakomita, cyniczna i błyskotliwa rozrywka na najwyższym poziomie, nie tylko dla socjopatów. Ku przestrodze…

Известный писатель и репортер Кшиштоф Варга по матери поляк, по отцу - венгр. Эта задиристая книга о Венгрии написана по-польски: не только в смысле языка, но и в смысле стиля. Она едко высмеивает национальную мифологию и вместе с тем полна меланхолии, свойственной рассказам о местах, где прошло детство. Варга пишет о ежедневной жизни пештских предместий, уличных протестах против правительства Дьюрчаня, о старых троллейбусах, милых его сердцу забегаловках и маленьких ресторанчиках, которые неведомы туристам, о путешествии со стариком-отцом из Варшавы в Будапешт... Турул - это, по словам автора, "помесь орла с гусём", олицетворение "венгерской мечты и венгерских комплексов". Но в повести о комплексах небольшой страны, её гротескных, империальных претензиях видна не только Венгрия. Это портрет каждого общества, которое живёт ложными представлениями о себе самом.

«Гуляш із турула»—це книжка про сучасну Угорщину. Автор з тонкою іронією і чуттям менталітету передає свою візію сучасної Угорщини. У книзі багато історичних екскурсів та роздумів над угорською культурою. Книга розрахована на культурологів, гунгарологів і всіх, кого цікавить запропонована тематика.

Babcia i dziadek żyli jak pies z kotem. W 2006 roku wydali na świat córkę. Kilkadziesiąt lat później ta powiła bohatera-narratora, lecz bez udziału mężczyzny. Główny bohater już nikogo nie spłodzi. Około roku 2070 przerwie łańcuch nieszczęść, który zwykliśmy nazywać życiem. Ponura logika przedstawia się zatem tak: zła rodzina, pół rodziny, brak rodziny, nicość. To nie jest dobry kierunek - przekonuje Krzysztof Varga w swojej futurystycznej powieść o wydźwięku prorodzinnym. Żart? Bynajmniej! "Nagrobek z lastryko", mimo że jest utworem wielce przewrotnym, został napisany ku rozwadze. W tej powieści spotkały się wszystkie najlepsze cechy pisarstwa Vargi: szlachetna melancholia, głęboka ironia, stylistyczna dyscyplina. ( Dariusz Nowacki)

Почему «Текила»? Потому, что, по утверждению автора, можно подделать все: «коньяк, водяру, вискарь», даже шампанское, но не настоящую гекилу. И так же невозможно подделать настоящую музыку и жизнь. А жизнь героя «Текилы», лидера музыкальной группы, далека от той, что называется «приличной», — это выступления, музыка, алкоголь, «1равка», похмелье, снова музыка — и так бесконечно. Разорвать этот круг смогла только смерть барабанщика. Хоть она и какая-то «совсем не рок-н-ролльная»... Язык «Текилы» может шокировать — это жесткий, концентрированный молодежный сленг. Но он максимально правдиво отражает жизнь — настоящую, как текила.

Narrator, trzydziestoletni rockendrolowiec, wygłasza monolog na cmentarzu nad trumną kumpla, perkusisty zespołu, którego jest liderem. Rozmyśla o muzyce, duszy, przemijaniu i śmierci. Mówi o muzyce, pustce i przemijaniu. Powieść znalazła się w finale konkursu Nike.

“Varga je navikao svoje čitaoce na upadljivo tačne dijagnoze neprijatne stvarnosti. Ispod snažnog naboja ironije i groteske, bespoštedno razgolićuje i otkriva aveti individualnog i kolektivnog posrnuća. Ostaje, isto tako, veran estetici nostalgije koja je u svojoj suštini konzervativna, jer Varga je naslednik intelektualne tradicije. Aleja nezavisnosti gorak je i ironičan roman, glas je svih gubitnika, autsajdera, usamljenika, ideoloških nihilsta. To je roman o generacijski izgubljenim iluzijama, neiskorišćenim šansama, krizi identiteta i beskrajnoj usamljenosti.”
Komentari čitalaca