Рышард Капущинский - все книги по циклам и сериям | Книги по порядку

'This is a very personal book, about being alone and lost'. In 1975 Kapuscinski's employers sent him to Angola to cover the civil war that had broken out after independence. For months he watched as Luanda and then the rest of the country collapsed into a civil war that was in the author's words 'sloppy, dogged and cruel'. In his account, Kapuscinski demonstrates an extraordinary capacity to describe and to explain the individual meaning of grand political abstractions.

Jedyna książka Ryszarda Kapuscińskiego w całości poświęcona Polsce. Akcja reportaży składających się na "Busz po polsku" rozgrywa się w latach 50 i 60. na polskiej prowincji.
Czyta Marcin Dorociński .

Reportaż ten jest zapisem wydarzeń wojny domowej w Angoli w ostatnich miesiącach przed uzyskaniem przez ten kraj niepodległości 11 listopada 1975 roku. Autor obserwuje i opisuje wydarzenia z wyludnionej i zagrożonej atakiem obcych interwentów stolicy – Luandy, a także bezpośrednio na froncie.

"»Jeszcze dzień życia« jest książką bardzo osobistą. Nie o wojnie, nie o tych walczących stronach, tylko o zagubieniu, o niewiadomej, o niepewności, co się z tobą stanie. Były tam takie sytuacje, że człowiek właściwie wiedział, że nie będzie już żył. I każdego dnia mówiło się z ulgą: – O, jeszcze jeden dzień z życia mam za sobą, jeszcze jeden mnie czeka. Ale już nie więcej."
Ryszard Kapuściński

Książka składa się z wypowiedzi mistrza reportażu poświęconego m.in. samej podróży, metodzie tworzenia, a także funkcji mediów publicznych. Sam pisarz zaakceptował portret, który się z jego opowieści wyłonił: człowieka, podróżnika, artysty, przenikliwego komentatora otaczającego nas świata. Wyboru fragmentów rozmów dokonała Krystyna Strączek.

Kirgiz schodzi z konia to jedna z pierwszych książek Ryszarda Kapuścińskiego, która ukazała się w 1968 roku.

Jest to zbiór reportaży powstałych w wyniku podróży po południowych republikach Związku Radzieckiego. Autor pokazuje życie codzienne w takich krajach, jak: Armenia, Azerbejdżan, Gruzja, Tadżykistan, Turkmenia, Uzbekistan, pokazuje jak przemysłowo techniczna nowoczesność miesza się w tych regionach z tradycją religijną i kulturową, jaki ma to wpływ na obyczajowość społeczną, na mentalność społeczeństw i jednostek. Część zawartych w tych reportażach spostrzeżeń i obserwacji Kapuściński wykorzystał, pisząc po latach głośne Imperium, czyli rzecz o rozpadzie ZSRR.

Album "Z Afryki" to debiut fotograficzny znakomitego pisarza i reportażysty. Zdjęcia tu zmieszczone stanowią artystyczny plon jego licznych podróży w głąb Czarnego Kontynentu. Od 1957 roku Kapuściński odbył wiele wypraw do Afryki. Jako korespondent Polskiej Agencji Prasowej pracował tam i mieszkał przez kilka lat. Unikał oficjalnych szlaków, wolał wędrować z koczownikami po pustyni, odwiedzać chłopów z tropikalnej sawanny. Patrzył z bliska na ich pełne mozołu i udręki życie, znoszone jednak ze zdumiewającą godnością i pogodą.

Fotografie Kapuścińskiego opowiadają o fascynacji odmiennością afrykańskiego świata, o chęci zrozumienia go i pokazania innym tamtejszej niezwykłej rzeczywistości. Album "Z Afryki", podobnie jak "Heban", jest prywatnym obrazem kontynentu.

The great journalist of conflict in the Third World finds an even stranger and more exotic society in his own home of post-War Poland

'Only with the greatest of simplifications, for the sake of convenience, can we say Africa. In reality, except as a geographical term, Africa doesn't exist'. Ryszard Kapuscinski has been writing about the people of Africa throughout his career. In astudy that avoids the official routes, palaces and big politics, he sets out to create an account of post-colonial Africa seen at once as a whole and as a location that wholly defies generalised explanations. It is both a sustained meditation on themo

'A peculiar genius with no modern equivalent, except possibly Kafka' - Jonathan Miller
Regarded as a central part of Kapuscinski's work, these vivid portraits of life in the depths of Poland embody the young writer's mastery of literary reportage
When the great Ryszard Kapuscinski was a young journalist in the early 1960s, he was sent to the farthest reaches of his native Poland between foreign assignments. The resulting pieces brought together in this new col

The Emperor tells the story of the downfall of Emperor Haile Selassie I of Ethiopia and with it the end of a threethousand- year-old monarchy that traced its origins back to King Solomon. Based on the extraordinary book by legendary Polish journalist Ryszard Kapuściński, it is told from the unique perspective of the Emperor’s former servants, courtiers and ministers. It is a powerful exploration of the nature of power and loyalty. This adaptation and production is from the adaptor and the team that created the international hit Kafka’s Monkey which also starred the master of transformation, Kathryn Hunter.

Jeden z największych bestsellerów światowych. Przedmiotem reportażu-powieści są ludzie dworu cesarza Etiopii Hajle Sellasje, zmarłego w 1975 roku. Ukazując ich służalczość, lizusostwo, strach, pazerność, uległość oraz walkę o względy władcy, Kapuściński w mistrzowski sposób przedstawia ponure kulisy jego panowania. Książka ma uniwersalny charakter, obnaża mechanizmy władzy nie tylko politycznej. "Cesarzem" Ryszard Kapuściński rozpoczął karierę międzynarodową i nadał reportażowi wymiar literacki.

In this distillation of reflections accumulated from a lifetime of travel, Ryszard Kapuscinski takes a fresh look at the Western idea of the Other. Looking at this concept through the lens of his own encounters in Africa, Asia and Latin America, and considering its formative significance for his own work, Kapuscinski traces how the West has understood the non-European from classical times to the present day. He observes how in the twenty-first century we continue to treat the residents of the Global South as hostile aliens, objects of study rather than full partners sharing responsibility for the fate of humankind.

Książka gromadzi teksty pisane przez Ryszarda Kapuścińskiego od lat siedemdziesiątych XX wieku po ostatnie miesiące jego życia, publikowane w prasie codziennej i literackiej, w książkach innych autorów (jako wprowadzenia lub posłowia), a także niedrukowane dotąd opinie dla wydawnictw. Kapuściński recenzuje reportaże autorów młodszego pokolenia, rekomenduje polskim wydawcom nowe, wartościowe publikacje zagraniczne, dzieli się refleksjami wywołanymi lekturą książek historycznych i poezji. Pisze o ludziach: mistrzach reportażu, tłumaczach, fotografach i malarzach, o przyjaciołach. Wśród nich o Marianie Brandysie, Leopoldzie Ungerze, Stefanie Bratkowskim, Kazimierzu Dziewanowskim. Wspomina zmarłych: Agnieszkę Osiecką, Jerzego Giedroycia, Bolesława Wierzbiańskiego. Ujawnia różnorodne zainteresowania, często nieznane czytelnikom jego reportaży: malarstwem, fotografią, filmem. Wiele z tych tekstów to samodzielne eseje o literaturze, sztuce reportażu, historii i polityce.