Микко Римминен — новинки

Tuttavien kesken herra Lyysälä on yksinkertaisesti Lyy, mutta varsinaisia tuttavia hänellä ei yksinkertaisesti ole. Vanhenemaan vetäytynyt herrasmies ei elämältä paljoa vaadi. Hän autoilee, asustelee helsinkiläisessä kerrostalossa ja ylläpitää tahdikasta hajurakoa taloyhtiön asukkaisiin. Yksi asukkaista, nuori poika, vaikuttaisi tosin jostakin syystä kiintyneen Lyyhyn, ja kun tämä uusi ystävä äkisti katoaa, ei syyllisestä ole taloyhtiön kenttätuomioistuimessa epäilystäkään.

Kroonisen tuppisuinen Lyy ei omaa tilannettaan helpota. Jokainen uusi yritys vuorovaikutukseksi typistyy joukoksi vahingollisia tölväisyjä, jotka ajavat hänet yhä pahempaan umpisolmuun. Mielensä joutuvat pahoittamaan niin isännöitsijä, talonmiehenrouva kuin läpikelju Tietäväinen, joka näkee Lyyssä pelkkää rikollista luonnetta.

Jos se näyttää siltä on surullinen kuvaus surullisesta ihmisestä, jonka menneisyyteen sullottu menetys pakottaa vaikenemaan. Syyllistäminen, syyllisyys ja näiden muodostaman möykyn kantaminen koostavat sopan, jonka Rimminen sekoittaa kauniiksi, lempeäksi nautintoaineeksi.

Микко Римминен (1975), один из самых талантливых современных финских прозаиков, написал искренний, щемящий роман о дружбе. Эта история, забавная и грустная одновременно, начинается с того, что главная героиня по ошибке звонит в дверь незнакомой квартиры - и, дабы выйти из неловкого положения, притворяется исследователем, проводящим соцопрос. Эта оплошность наводит ее на мысль, как можно преодолеть одиночество, которым насквозь пропитана ее жизнь... Но поиски человеческого тепла оборачиваются для этой чудачки - робкой, отзывчивой, порой наивной женщины, до боли похожей на многих из нас, - неприятностями и тянут за собой череду…

Дебютный роман молодого финского писателя Микко Римминена повествует об одном дне из жизни трех приятелей, живущих в самом сердце Хельсинки - районе Каллио. Главные герои - Маршал, Жира и Хеннинен - проводят все свое время в бесцельных блужданиях по паркам и скверам родного района, потягивая пиво и предаваясь созерцанию и бесконечным разговорам ни о чем, в то время как перед ними, как на сцене театра, разворачивается привычная картина городской жизни во всем своем рутинном разнообразии.