Надзея Артымович — о поэте

Адразу варта адзначыць, што гэтая кніга вельмі густоўна, прыгожа выдадзена. Над яе графічным праектам працаваў вядомы на Падляшшы дызайнер Юрка Асеннік, а фотаздымкі рабіў не менш вядомы фатограф Павел Грэсь. Прадмову да кнігі напісаў Яўген Вапа, галоўны рэдактар тыднёвіка беларусаў у Польшчы "Ніва", да таго ж і галоўны ініцыятар выдання гэтай кнігі. Кніга двухмоўная - пераклады вершаў на польскую мову зрабіў Марцін Рэмбач.

То-бок, атрымаўся сапраўдны кніжны помнік. На вякі.

Той, хто добра знаёмы з паэзіяй Надзеі Артымовіч, адразу зразумее, што гэта выбранае з усіх ранейшых кніг. Некаторыя з гэтых вершаў вельмі пазнавальныя, ужо хрэстаматыйныя.

Надзея Артымовіч адзін з самых таямнічых беларускіх паэтаў. У Беларусі мала хто яе бачыў. Не ведаю, ці была паэтка з Беласточчыны ўвогуле калі-небудзь у Беларусі. Прынамсі, калі і была, то хутчэй за ўсё даўно, яшчэ ў мінулым стагоддзі. Некаторыя лічаць, што гэта містыфікацыя і за імем Надзея Артымовіч хаваецца хтосьці іншы. На незвычайныя вершы паэткі з Бельску ў свой час звярнуў увагу сам магістар беларускай паэзіі Алесь Разанаў. А ў 1994 годзе нават выйшла супольная кніга гэтых паэтаў “Дзверы”.

Адметнасць зборніка “Жоўтая музыка” палягае ў тым, што напрыканцы кнігі надрукавана невялікае эсэ “Паэзія – гэта вольнасць”, у якім Надзея Артымовіч тлумачыць, што такое для яе паэзія. Прапаную ўвазе чытачоў невялічкі ўрывак: “У творчасці паэта ёсць адзін важны верш. Усе астатнія вершы…