Зміцер Вішнёў — о поэте

Пэўны час я марыла напісаць раман, падзеі якога адбываліся б у кнігарні. У звычайнай невялічкай менскай кнігарні. Магчыма, гэта звязана з тым, што ў такім месцы я працую ўжо больш за два гады. Магчыма, мне проста не хапае такога твора ў беларускай літаратуры. Свайго аналага серыяла “Black books” і кнігі Шона Байтэла “The Diary of a Bookseller”. А Зміцер Вішнёў узяў і напісаў. Антыраман, галоўны герой якога — дырэктар кнігарні (уласна, як і сам аўтар). Той, хто ўжо знаёмы з творчасцю Вішнёва, ведае, што не варта чакаць ад гэтай кнігі сюжэту, лінейнага выкладу фактаў і падзей. Твор складаецца з урыўкаў, дыялогаў, размоў і фрагментаў. Гэта дыялогі дырэктара з галавой, хроніка працы кнігарні, гісторыі іншых персанажаў, якія з’яўляюцца на старонках кнігі. Як ні дзіўна, але мяне сапраўды…

Прыканцы 80-х беларуская літаратура ўяўляла сабой непарушны маналіт. Не існавала ніякіх плыняў, практычна не існавала эксперыментальнай і мадэрнісцкай літаратуры, за выключэннем твораў асобных самотнікаў, такіх як, напрыклад, Алесь Разанаў.

Напачатку 90-х адбыўся сапраўдны выбух – моладзь пачала запаўняць вольныя нішы, гроты і адгалінаванні. Адбывалася гэта пераважна ў самым мабільным жанры – паэзіі. Але толькі нядаўна абрынулася апошняя фартэцыя ў празаічным жанры рамана. Адзін за адным пачалі выходзіць постмадэрнісцкія і эксперыментальныя раманы маладых празаікаў – Аляксея Талстова, Іллі Сіна, ну і, натуральна, Чынгачгука беларускай мадэрнісцкай літаратуры Зміцера Вішнёва. “Замак пабудаваны з крапівы” - эксерымент №2. Эксперымент №1, “Трап для сусліка”, выйшаў у 2002 годзе і быў названы…