Цитаты из произведения Лісце травы

Няўжо ты вучыўся толькі ў таго, хто захапляўся табою, быў ласкавы з табою і ўступаў табе ўсюды дарогу? Няўжо ты не браў ніякіх урокаў у тых, што выракаліся цябе, варагавалі з табою? Ці ў тых, што адносіліся да цябе з пагардаю і адпіхвалі цябе, каб самім прайсці першым?

Жанчыны сядзяць альбо ходзяць сюды ці туды — і старыя, і маладыя, Маладыя прыгожыя, але старыя яшчэ больш прыгажэйшыя за маладых.

Сіла і смеласць — назаўсёды! Што ўзвышае жыццё, тое ўзвышае і смерць, I мёртвыя ідуць наперад, як і жывыя, I будучыня невядомая нам не болей, чым сучаснасць, I грубасць зямлі і чалавека месціць у сабе не меней, чым пяшчотнасць зямлі і чалавека, I нішто не вечнае, акрамя чалавечай годнасці, што стварае асобу.

Усё саступае дарогу душам, якія ідуць наперад, Усе рэлігіі, усе звыклыя рэчы, мастацтвы, урады — усё, што было альбо ёсць відомае на гэтай планеце ці на іншых планетах, разбягаецца па кутках і хаваецца ў шчыліны перад шэсцем душ на вялікіх дарогах сусвету, Усякі іншы рух наперад — толькі сімвал і падтрымка гэтага шэсця…

Тут правяраецца мудрасць, Канчаткова мудрасць правяраецца не ў школах, Мудрасць нельга перадаць ад таго, хто яе мае, таму, у каго яе няма, Мудрасць ідзе з душы, яна не падуладна доказам, яна сама сабе доказ, Яна заўсёды і ўсюды, у кожнай рэчы і з'яве,— яна іхні змест, Яна сцвярджае ўпэўнена рэальнасць і бессмяротнасць…

Калі б тысяча найцудоўных мужчын з'явілася зараз перада мною, гэта б не здзівіла мяне, Калі б тысяча найпрыгажэйшых жанчын паўстала зараз перада мною, гэта б таксама не ўразіла мяне. Цяпер я зразумеў таямніцу, як ствараюцца самыя цудоўныя людзі: Ім трэба расці на вольным паветры, есці і спаць пад адкрытым небам, убіраць у…

Я большы і лепшы, чым я думаў. Я нават і сам не ведаў, што ўва мне столькі дабрыні. Усё мне здаецца прыгожым, Я зноўку і зноўку магу паўтараць мужчынам і жанчынам: вы былі такія шчодрыя да мяне, што я хачу вам аддзячыць тым жа, Усё, чым я ўзбагачуся ў дарозе, я ўзбагачуся дзеля сябе і дзеля вас, Я раздам сябе ўсім, каго…

Часам, калі я люблю каго, я вар'яцею ад боязі, што люблю дарэмнаю любоўю, Але зараз я веру, што марнай любові не існуе, плата за яе — тая ці іншая — бывае заўсёды. (Я палымяна любіў адну асобу, якая мяне не любіла, I дзякуючы таму, я напісаў гэтыя песні.)

Сасніўся мне горад, які зваяваць немагчыма, хоць бы і напалі на яго адразу ўсе краіны зямлі, Я сніў, што гэта быў новы горад Сяброў, Там вышэй за ўсё шанавалася ўлада моцнай, здаровай любові, якая ўсім кіравала, Якая была ў кожную гадзіну і ў кожным памкненні людзей таго горада, У кожным іх слове і ў кожным іхнім паглядзе.